Jan Bockweg overleden

 

We ontvingen het bericht dat Jan Bockweg is overleden. Hij was één van de oprichters van de trimclub, inmiddels dus 50 jaar geleden.

Uiteindelijk is hij zijn hele leven bezig geweest met atletiek, zodat hij zelfs erelid van de KNAU is geworden. 

In De Stentor verscheen een meer uitgebreid bericht over Jan. Lees het hier.

Korte geschiedenis van een pleegkind

Onze Wim F. is een enthousiast onderzoeker van allerlei archieven. Als hij iets interessants op het spoor is, bijt hij zich erin vast, net zolang tot hij het hele verhaal te pakken heeft. En zo is hij tot dit verhaal gekomen:

Korte geschiedenis van een pleegkind

Een geschiedenis van ruim negentien kantjes tekst. Maar omwille van de beperkte plaatsruimte hier de hoofdpunten uit een onderzoek. Een onderzoek dat wel als topsport aangemerkt kan worden vanwege veel ondervonden barrières. De persoon in kwestie beschouw ik als mijn platonische vriendin die warme gevoelens bij mij opwekte. Lees hier het waarom. Soms vind je vreemde berichtjes in de archivalia. Als voorbeeld een kort briefje van de burgemeester van de plaats Soest van 13 augustus 1887 en gericht aan zijn ambtgenoot in 's-Graveland. Een zekere vrouw Van Beek, geboren J. van Zweden, geeft voor in maart 1886 à costi (ter uwer plaatse) wonende een kind aangenomen te hebben van een zekere schipper G. de Weerd, die met een schip steenen in uwe gemeente zoude gelegen hebben; dat de grootvader van gebrek in dat schip zoude zijn gestorven en ten koste uwer gemeente begraven. Dat zij het kind uit medelijden heeft aangenomen enz. enz. Deze vrouw woont sedert november 1886 alhier in Soest. Gaarne zou ik van u vernemen of dit waarheid is, dan wel een verhaal. Het antwoord van 's-Gravelands burgemeester kwam al snel want twee dagen later schreef hij het volgende bericht aan zijn ambtgenoot in Soest. In antwoord op het verlangen vervat in uwe letteren van den 13 dezer maand N.363, wordt u medegedeeld dat op den 26 februari 1886 te dezer plaatse, in een schip liggende in de vaart alhier, is overleden Hendrik de Weerd, schipper, woonachtig te Hattem en deze ten laste dezer gemeente is begraven. Of hij uit gebrek is gestorven en of een kleinkind van hem door eene vrouw genaamd Van Beek, ter verzorging is opgenomen, is mij niet bekend.

Wat voor verhaal schuilde achter deze briefwisseling? Daar de archivalia verder geen informatie gaf heb ik het 'reilen en zeilen' van het kind gevolgd. Ja, de grootvader Hendrik de Weerd, weduwnaar en 59 jaar, was op 21 februari 1886 's nachts om half drie in het schip 'De vrouwe Aagje' liggende in de vaart te 's-Graveland overleden. Zijn zoon Gerrit, schipper en 34 jaar, en Tobias Kost 49 jaar en veldwachter deden de aangifte. Over het weer ten dien tijde is ook nog iets te vermelden. In januari is het gaan vriezen. Op de 20e van die maand wordt er al geschaatst. Op vrijdag 12 februari is er in Ankeveen iemand door het ijs gezakt en verdronken. Op zaterdag 27 februari zijn er wedstrijden op de schaats verreden en het heeft ook al eens gesneeuwd, zo schrijft de G. en E.

Gerrit met het kleine kindje op zachter weer wachtend in het kleine roefje op het achterschip ziet lijdzaam de dagen verglijden en overdenkt de situatie. Zijn kleine oogappel kan onmogelijk aan boord blijven. Er gloort hoop. Mevrouw Jannetje Van Beek-Van Zweden wil het kindje opnemen en doet dit daadwerkelijk. Maar op 30 oktober 1886 verhuist de familie met het kleine kind van 's-Graveland naar Soest, de oorspronkelijke gemeente van afkomst. Veel onbeantwoorde vragen smeekten om een antwoord van schrijver dezes. Waarom was de moeder niet aan boord? Wat was de naam van het kindje en hoe oud was het? Was de opvang van tijdelijke aard? Het zoekplaatje ging naar Soest, het duurde even maar het kindje werd daar daadwerkelijk ingeschreven. De koers werd daarna verlegd naar Hattem. Van het streekarchief voor Epe, Hattem en Eerde ontving ik belangrijke informatie. Gerrit de Weerd, schipper, woonde met zijn vrouw Aagje ten Katen in de jaren tachtig van de 19e eeuw aan boord van hun schip. Gerrit en Aagje trouwden op 1 juni 1881 in Hattem en kregen twee dochters; Cipriana Geertruida, geb. op 21 december 1881 in Hattem aan scheepsboord en uitgeschreven op 27 november 1886 naar Soest. Dit is dus het meisje waar het om gaat. De tweede dochter was Annigje, geboren 8 oktober 1883 en overleden. 6 januari 1885 in Schiedam aan boord van een vaartuig, zoals vermeld werd. De moeder Aagje ten Katen overleed in het Krankzinnigengesticht in Zutphen op 22 dec. 1891. op 39 jarige leeftijd. En daar zal Cipriana kennis van hebben gekregen want toen was zij 10 jaar. Het was een kille mistige woensdag de 21e dec. 1881 toen Cipriana werd geboren, de temperatuur kwam niet boven de plus twee graden uit. Zij was een peuter van 4-jaar en elf maanden toen zij bij de familie Van Beek in huis kwam. Nu ik dit alles wist wilde ik een foto in handen zien te krijgen van Cipriana. Dat werd een lange weg en voerde mij naar Hilversum, 'De Zwaluwenberg'. Lage Vuursche, Bilthoven, Houten, Wijk bij Duurstede Austerlitz en meer plaatsen. Cipriana kwam terecht in families die koddebeier, veldwachter, en onbezoldigd rijksveldwachter als beroep hadden. In Bilthoven kreeg ik van de gemeente enige summiere informatie en werd mij duidelijk dat Cipriana vijf zonen had. Dus getrouwd was. Zij trouwde op 14 augustus 1903 in De Bilt en overleed op 20 november 1916 in Driebergen-Rijsenburg. De zonen trouwden en verspreidden zich in het Utrechtse. Overleden met achterlating van kroost. Om aan familieadressen te komen vergde de nodige inspanning. Gemeentelijke instanties mochten mij geen informatie verstrekken. Een oproep in het Nieuwsblad 'De Kaap en Stichtse Courant' aan afstammelingen van Cipriana leverde de beoogde informatie op. Bejaarde familieleden melden zich en na vele gesprekken per telefoon en bezoekjes, her en der, kwam de foto met daarop Cipriana te voorschijn. Kleinkinderen nu al opgevorderde leeftijd, zeg maar hoogbejaard, wisten nimmer dat de foto die op de schoorsteenmantel en ook wel op het dressoir stond, bij hun hun opa, zijn eerste vrouw was. Met andere woorden dat de foto hun grootmoeder Cipriana was. Dat kon ook haast niet anders want toen die kleinkinderen werden geboren was hun grootmoeder Cipriana al overleden. Vaag wisten zij dat er ooit een Cipriana in de familie hoorde. Al de bezochte familieleden heb ik blij kunnen maken met onderstaande foto. 

Hier dan Cipriana Geertruida de Weerd, de schippersdochter die als vierjarig meisje in 1886 in 's-Graveland werd afgestaan. Mogelijk is de foto omstreeks haar huwelijk in 1903 gemaakt. Het lijkt alsof zij zwanger is en zal ca. 21 jaar zijn. Haar rechterwijsvinger is gekwetst en zit in verband. De foto lag in de spreekwoordelijke oude doos in Bilthoven-Rijsenburg. Bron: Mw. P.J. van der Laan een ongetrouwde kleindochter en al ver in de tachtig jaar.

Als afsluiting bij dit verhaal moet nog gezegd worden dat de grootvader Hendrik de Weerd, Cipriana's opa, inderdaad zijn graf vond aan de Beresteinseweg in 's-Graveland. Het huwelijk van Cipriana de Weerd en Pieter van der Laan werd in Rotterdam bezegeld. Het waarom is gelegen in het feit dat haar vader toen al ruim 48 jaar schippersknecht was en aldaar woonde. Het paar had vier getuigen meegenomen en het zegt ook nog iets over de band met die getuigen. De eerste was Jan van Garderen een neef van de bruidegom, dan Jan van der Laan een broer. Ene Hendrik van de Bunt uit Soest waarvan de relatie tot het echtpaar mij niet bekend is geworden en haar pleegvader uit Soest Jan van Beek. Fijn dat met de laatste de relatie altijd in stand is gebleven en dat wekte warme gevoelens bij schrijver op. Echtgenoot Pieter van der Laan was een zoon van Jan van der Laan en Hendrina van Garderen die woonden in de Lage Vuursche in de Koudelaan. Cipriana was bij hen inwonend en zag wel wat in die stoere zoon en koddebeier van haar aanstaande schoonouders. Cipriana stierf in Driebergen-Rijsenburg aan tuberculose en een maand voor zij vijfendertig jaar werd. Ook haar jongste zoon werd geïnfecteerd maar herstelde. Volgens overlevering werd zij oma Sientje genoemd. Zij was een lieve vrouw maar kampte wel veel met ziekte.

Wim F.

Zoekend ...

 Heb je dat ook wel eens het gevoel iets te moeten. Het alsmaar sterker wordende gevoel van ik ben nog wat verschuldigd. Zonder precies te weten waaraan je wat verschuldigd bent. Een ondefinieerbaar gevoel dat zich steeds sterker bij je opdringt? Bij mij leeft al geruime tijd het gemis van een goed doorwrocht plan om tot een oplossing te komen van een in complete duisternis verloren persoon. Ik heb het hier over een stukje historisch onderzoek waarbij ik op zoek ben naar het ultieme en laatste mogelijkheid om tot een antwoord te geraken zodat ik verder kan met mijn verhaal. Toch is er een hoopvol teken dat het uiteindelijk toch goed gaat komen. Langzaam sluit het net zich om het personage. Volhouden is het credo zal ik maar zeggen. 

Zo is het ook met vele goede voornemens na een welbestede vakantie. In mijn omgeving zie ik ‘s morgens vroeg hardlopende luitjes uit het bos komen. Bezweet en met een rood gezicht van de geleverde inspanning. Zullen zij tijdens de vakantie tot het besef gekomen zijn om iets meer aan beweging te moeten doen? Gezien het uitdijende en corpulente lichaam dat bij strandbezoek bijna door de ligstoel heen zakte? Voor wie het hardlopen volhoudt kan ik alleen maar diep respect hebben. Alleen… wie zou ik later bemoedigend op de schouder kunnen tikken en zeggen, “knap gedaan”. Voor jullie trimmers gelezen en dat heeft raakvlak met het al hiervoor geschrevene: honderdduizenden jammeren om de gestegen benzineprijzen, maar ze weten niet hoe snel zij in de auto moeten stappen om naar de sportschool te racen en zich daar in het zweet te werken aan de vele apparaten. 

Zou het niet beter zijn om de auto wat meer te laten staan en de trimschoenen aan te trekken en een rondje in de vrije natuur te maken? Zo bespaar je op twee fronten. De beurs blijft langer dicht en je voelt je er beter bij. Het hoeft niet eens om hardlopen te gaan. Een drie kwartier wandelen of matig bezig zijn in de buitenlucht kan wonderen doen met een mens. 

Wij als doorgewinterde trimmers van de trimclub “Hilversum Zuid” spreken uit ervaring. En de koffie na afloop smaakt ook nog eens beter. En geloof me, een blauwtje lopen hoeft echt niet, is er niet meer bij. Althans voor onze groep want wij kunnen er weer voor jaren tegen met de nieuw aangeschafte outfit. Alleen weet ik niet of ik mijn shirts nog zal verslijten door de inspanningen, maar meer doen verbleken door het vele wassen. Goed, laat ik daar maar niet van uitgaan en trouw om beurten het nieuw verworven bezit des zaterdags over de schouders trekken. En mocht het aankomende winter dan toch echt koud worden, in huize van schrijver dan kunnen er altijd nog twee blauwe shirts over elkaar heen aangetrokken worden om het lichaam op temperatuur te houden. Of wat door het huis heen verstappen om een maximale bloedcirculatie te bewerkstelligen.

Wim F.

De jubileumshirts zijn er!

 

Vandaag, 3 september 2022, was er de feestelijke uitdeling van de jubileumshirts. Gelukkig waren er genoeg deelnemers om een fraaie groepsfoto te maken. Jammer dat ons oudste lid, die er vanaf het begin bij geweest is, niet aanwezig was.

Dank aan Hubert, die een en ander geregeld had, en ook een flinke financiële bijdrage had geleverd!

Kleedkamer wordt paskamer

 

Bij aankomst bij de school voor de wekelijkse bijeenkomst wachtte ons een verrassing: Hubert had enkele nieuwe T-shirts met een toepasselijke opdruk meegenomen, zodat we ze konden passen voor de juiste maat. Voor sommigen van ons is dat niet nodig: Anna krijgt natuurlijk S. Voor anderen was het even zoeken: de meesten wilden natuurlijk M, of wellicht L, maar soms moest toch een maatje groter gekozen worden.

De opdruk is vrijwel hetzelfde als voor de mooie shirts die we zeven jaar geleden kregen, maar nu wel groter uitgevoerd, en met het jaartal 2022, zodat iedereen goed kan zien dat de club inderdaad vijftig jaar bestaat! 

Het gerucht gaat dat we een financiële bijdrage moeten leveren als de shirts eenmaal gemaakt worden, maar dat die bijdrage lager wordt naarmate je vaker op zaterdag verschijnt.

Wat de eventuele verdere activiteiten worden voor dit lustrumjaar: daar wordt nog over nagedacht.

Uit de oude doos ...

Het is misschien weinigen opgevallen, maar dit jaar bestaat deze trimclub toch echt 50 jaar! En dus wordt er af een toe een duik in de archieven genomen. Zo trof Wim F. het volgende toespraakje aan, dat hij 20 jaar geleden hield, en daarbij onze toenmalige voorzitter, penningmeester, inkoper van koffie, en beheerder van het lief- en leedpotje, Gerard van O. in het zonnetje zette.

"Gebruikelijk is om bij een mijlpaal/jubileum even stil te staan. We vieren dan wel geen 25- of 40-jarig bestaansfeest, maar 30 jaar mag toch ook wel een reden zijn om daar war aandacht aan te schenken. Bij een vereniging is er meestentijds wel een receptie aan verbonden. De crew wordt dan gefêteerd en de loftrompet klinkt alom.

Vandaag heb ik gemeend maar eens aandacht te moeten schenken aan een van ons die vanaf het begin van deze trimclub onbaatzuchtig altijd klaar heeft gestaan en nog staat. Hij, die de zieke, kreupele of de jubilaris aandacht weet te schenken en op die manier voor versterking van de onderlinge band van onze trimvrienden zorg draagt.

Misschien vraagt ieder van ons zich af wat dat nu weer betekent. Laat ik het zwarte scherm van de dromerij of het gissen naar de bedoeling van dit korte woord, opheffen.

Gerard van O., vandaag wil ik jou in het volle licht van de schijnwerper plaatsen en je complimenteren voor je goede zorgen, die het mogelijk maken dat wij wekelijks koffie kunnen drinken. En bovenal voor de attentie zorg draagt bij ziekte of feest van een onzer.

Een klein persoonlijk geschenk wil ik je hierbij overhandigen. Ook dit kleinood beschrijft het wel en wee van de mens. Het slechte en het goede in hem. Misschien een herkenning van een stukje solidariteit tussen mensen."

Aldus het toespraakje van twintig jaar geleden. 

Enige tijd geleden heeft Gerard zijn functies overgedragen aan Hubert, zodat de continuïteit van de trimclub voorlopig weer gewaarborgd is, tot tevredenheid van ons allemaal. Overigens: Gerard mag dan wel 50 jaar lid zijn van de club, maar hij komt nog steeds trouw. En doet nog steeds enthousiast mee, zoals deze foto van enkele jaren geleden laat zien.

Weinig enthousiasme ...

 

Toen vorig jaar onze spullen bijna afgevoerd werden via de vuilcontainer, 
zijn er toch een aantal zaken definitief zoekgeraakt - niet alles hebben we kunnen redden. Zo ook de medizinballen, waar vooral Piet erg tevreden over was. Maar erger was het verlies van de teamlintjes, waarmee we bij de vele spelletjes die we deden de teams uit elkaar konden houden. Dat leidde regelmatig tot verwarring: wie hoort nu bij wie?

Om aan deze verwarring een einde te maken, zijn er nu fraaie nieuwe linten besteld, die afgelopen zaterdag in gebruik zijn genomen. Mede om de sociale samenhang en het lichamelijke en geestelijke welzijn van de groep te bevorderen. 

Maar de ontvangst was enigszins teleurstellend. Hoewel enige waardering werd uitgesproken over het initiatief, kwam er al gauw geklaag over de gekozen kleuren (rood en geel) en over het feit dat ondanks de linten de indeling in teams bij enige teamsporten nog steeds tot ongelijke resultaten leidde.

Maar gelukkig had Hubert lekkere koeken voor bij de koffie meegenomen, zodat het toch nog gezellig werd.

Zon en koeken

 

Eind maart is altijd een bijzondere periode voor de trimclub, want dan zijn er binnen drie dagen ook drie leden jarig. Dat levert uitgebreide onderhandelingen op over wie wanneer moet trakteren. 

Deze zaterdag viel het aan Gerard van W. toe om op koeken te trakteren. Dat was van tevoren aangekondigd, en dus was de opkomst zeer bevredigend. 

De leiding berustte bij Anna, die ons naar het Bosje van Zeverijn leidde, waar allerlei oefeningen afgewerkt werden, gevolgd door een partijtje basketbal, waar de bodychecks en andere verboden handelingen weer veelvuldig ingezet werden.

Het was prachtig weer, zoals eigenlijk al een hele tijd deze maand. Dus na het potje voetbal (wie had er eigenlijk gewonnen?) konden de koffie, thee, en vooral de koeken buiten genoten worden. 

Gerard had een flinke variatie koeken meegenomen, wat zeer gewaardeerd werd. 

Alle foto's kunnen hier bekeken worden.

Volgende week is ondergetekende aan de beurt. 

Virtualisatie, silly walks, en mooie muziek

We werden getroffen door enkele afzeggingen vanwege covid. Maar het scheen allemaal niet zo ernstig te zijn, en dus hopen we op spoedig herstel.

Bij de eerste serie oefeningen, bij de ingang van Zonnestraal, vertelde Wim over de appeltaart die hij had gebakken. Het water liep ons uit de mond, bij het aanhoren van zoveel smakelijke details, en we verheugden ons al op de koffie na afloop. Maar nee hoor, het bleef bij een virtuele appeltaart: na lang aandringen moest Wim erkennen dat hij hem nog niet aangesneden had, laat staan dat hij hem meegenomen had. De rest van de ochtend sprak niemand meer met Wim. Na afloop stuurde bij nog een foto van de taart. Misschien maakt hij het volgende zaterdag weer goed ....

De leiding berustte vandaag bij Anna. Die onderwierp ons op een parkeerterrein aan allerlei oefeningen, waaronder het doen van allerlei rare loopjes. Kennelijk had ze inspiratie opgedaan uit het nummer "Ministry of Silly Walks" uit de serie "Monty Pythons Flying Circus". In ieder geval werden spiergroepen aangesproken waarvan we niet wisten dat we ze hadden. 

Op het "hondenveldje" speelden we een potje tikrugby. Dus geen tackles of iets dergelijks; als je getikt wordt (en in zekere zijn we dat allemaal, maar ik bedoel hier fysiek getikt) moet je de bal afgeven, d.w.z. naar achteren gooien of naar voren schoppen. Dat was nog wel eens lastig om te onthouden. En hoewel we dus geen tackles deden, lukte het Feiko toch om een keer of drie ter aarde te storten. Niet duidelijk waarom hij dat deed.

Terug bij school wachtte ons nog een verrassing: een compleet orkest was bezig zich op te stellen in de gymzaal, toch zeker wel een stuk of dertig vrouwen en mannen. Wij snel naar buiten met al onze jassen, spullen voor de koffie, enzovoorts. Gelukkig was het dragelijk weer, zodat het geen straf was om buiten te zitten. De muziek die toen door het orkest ingezet werd, dreef sommigen ons tot tranen: de opening van de Matthaeus Passion van Johan Sebastian Bach. Weliswaar alleen de orkestpartij, maar toch zeer herkenbaar. Gelukkig zijn er binnenkort weer allerlei live uitvoeringen van dit overweldigende stuk muziek.

Update: Feiko wees me erop dat die duikvluchten wel degelijk zin hadden: ze dienden om de bal achter de lijn tegen de grond te drukken: zo moet dat bij rugby om een punt te scoren. Een touchdown dus.