Zon en koeken

 

Eind maart is altijd een bijzondere periode voor de trimclub, want dan zijn er binnen drie dagen ook drie leden jarig. Dat levert uitgebreide onderhandelingen op over wie wanneer moet trakteren. 

Deze zaterdag viel het aan Gerard van W. toe om op koeken te trakteren. Dat was van tevoren aangekondigd, en dus was de opkomst zeer bevredigend. 

De leiding berustte bij Anna, die ons naar het Bosje van Zeverijn leidde, waar allerlei oefeningen afgewerkt werden, gevolgd door een partijtje basketbal, waar de bodychecks en andere verboden handelingen weer veelvuldig ingezet werden.

Het was prachtig weer, zoals eigenlijk al een hele tijd deze maand. Dus na het potje voetbal (wie had er eigenlijk gewonnen?) konden de koffie, thee, en vooral de koeken buiten genoten worden. 

Gerard had een flinke variatie koeken meegenomen, wat zeer gewaardeerd werd. 

Alle foto's kunnen hier bekeken worden.

Volgende week is ondergetekende aan de beurt. 

Virtualisatie, silly walks, en mooie muziek

We werden getroffen door enkele afzeggingen vanwege covid. Maar het scheen allemaal niet zo ernstig te zijn, en dus hopen we op spoedig herstel.

Bij de eerste serie oefeningen, bij de ingang van Zonnestraal, vertelde Wim over de appeltaart die hij had gebakken. Het water liep ons uit de mond, bij het aanhoren van zoveel smakelijke details, en we verheugden ons al op de koffie na afloop. Maar nee hoor, het bleef bij een virtuele appeltaart: na lang aandringen moest Wim erkennen dat hij hem nog niet aangesneden had, laat staan dat hij hem meegenomen had. De rest van de ochtend sprak niemand meer met Wim. Na afloop stuurde bij nog een foto van de taart. Misschien maakt hij het volgende zaterdag weer goed ....

De leiding berustte vandaag bij Anna. Die onderwierp ons op een parkeerterrein aan allerlei oefeningen, waaronder het doen van allerlei rare loopjes. Kennelijk had ze inspiratie opgedaan uit het nummer "Ministry of Silly Walks" uit de serie "Monty Pythons Flying Circus". In ieder geval werden spiergroepen aangesproken waarvan we niet wisten dat we ze hadden. 

Op het "hondenveldje" speelden we een potje tikrugby. Dus geen tackles of iets dergelijks; als je getikt wordt (en in zekere zijn we dat allemaal, maar ik bedoel hier fysiek getikt) moet je de bal afgeven, d.w.z. naar achteren gooien of naar voren schoppen. Dat was nog wel eens lastig om te onthouden. En hoewel we dus geen tackles deden, lukte het Feiko toch om een keer of drie ter aarde te storten. Niet duidelijk waarom hij dat deed.

Terug bij school wachtte ons nog een verrassing: een compleet orkest was bezig zich op te stellen in de gymzaal, toch zeker wel een stuk of dertig vrouwen en mannen. Wij snel naar buiten met al onze jassen, spullen voor de koffie, enzovoorts. Gelukkig was het dragelijk weer, zodat het geen straf was om buiten te zitten. De muziek die toen door het orkest ingezet werd, dreef sommigen ons tot tranen: de opening van de Matthaeus Passion van Johan Sebastian Bach. Weliswaar alleen de orkestpartij, maar toch zeer herkenbaar. Gelukkig zijn er binnenkort weer allerlei live uitvoeringen van dit overweldigende stuk muziek.

Update: Feiko wees me erop dat die duikvluchten wel degelijk zin hadden: ze dienden om de bal achter de lijn tegen de grond te drukken: zo moet dat bij rugby om een punt te scoren. Een touchdown dus.