Heb je dat ook wel eens het gevoel iets te moeten. Het alsmaar sterker wordende gevoel van ik ben nog wat verschuldigd. Zonder precies te weten waaraan je wat verschuldigd bent. Een ondefinieerbaar gevoel dat zich steeds sterker bij je opdringt? Bij mij leeft al geruime tijd het gemis van een goed doorwrocht plan om tot een oplossing te komen van een in complete duisternis verloren persoon. Ik heb het hier over een stukje historisch onderzoek waarbij ik op zoek ben naar het ultieme en laatste mogelijkheid om tot een antwoord te geraken zodat ik verder kan met mijn verhaal. Toch is er een hoopvol teken dat het uiteindelijk toch goed gaat komen. Langzaam sluit het net zich om het personage. Volhouden is het credo zal ik maar zeggen.
Zo is het ook met vele goede voornemens na een welbestede vakantie. In mijn omgeving zie ik ‘s morgens vroeg hardlopende luitjes uit het bos komen. Bezweet en met een rood gezicht van de geleverde inspanning. Zullen zij tijdens de vakantie tot het besef gekomen zijn om iets meer aan beweging te moeten doen? Gezien het uitdijende en corpulente lichaam dat bij strandbezoek bijna door de ligstoel heen zakte? Voor wie het hardlopen volhoudt kan ik alleen maar diep respect hebben. Alleen… wie zou ik later bemoedigend op de schouder kunnen tikken en zeggen, “knap gedaan”. Voor jullie trimmers gelezen en dat heeft raakvlak met het al hiervoor geschrevene: honderdduizenden jammeren om de gestegen benzineprijzen, maar ze weten niet hoe snel zij in de auto moeten stappen om naar de sportschool te racen en zich daar in het zweet te werken aan de vele apparaten.
Zou het niet beter zijn om de auto wat meer te laten staan en de trimschoenen aan te trekken en een rondje in de vrije natuur te maken? Zo bespaar je op twee fronten. De beurs blijft langer dicht en je voelt je er beter bij. Het hoeft niet eens om hardlopen te gaan. Een drie kwartier wandelen of matig bezig zijn in de buitenlucht kan wonderen doen met een mens.
Wim F.
