Een
kortstondige periode van winters ongemak hebben we weer achter ons
gelaten. Even mocht winterminnend Nederland ruiken en proeven aan het
voor dit vrij noordelijk deel van de aardbol gelegen gebied van
winters plezier. Maar ook ongemak had zoals altijd plaats. Ouderen
die de deur niet uit durfden om maar eens wat te noemen. En de
overmoedige schaatser die ondanks de sneeuw toch het ijs op zocht
riskeerde een valpartij met botbreuk tot gevolg of een nat pak.
Deze
week nog werden we opgeschrikt door nog een exit. Als uit een
"duveltje uit een doosje" werd Nederland in kennis gesteld
van de naderende abdicatie van de regerend vorstin. Lang verwacht,
veel over gespeculeerd, is het er dan toch nog onverwacht snel van
gekomen.
Met
alle lusten en lasten drieëndertig jaar op Nederlands hoogste post
zitten dwingt respect af. Daarbij ook meer dan eens persoonlijk leed
te moeten overkomen en dragen maakte het ambt extra zwaar.
Maar
zei de vorstin niet zoiets als dat zij het nog wel even langer kon
volhouden? Maar in de veranderende maatschappij de jongere generatie
na haar vijfenzeventigste verjaardag het leidinggevende stokje nu
toch te gunnen?
Dit
jaar om het maar eens over een andere boeg te gooien beleven we het
veertig jarig jubileum, of anders gezegd, het bestaansrecht van de
trimclub.
Niks
exit. Er is schijnbaar niemand in onze gelederen die er ooit wel eens
over denkt, laat staan praat, hoe of het straks...., verder moet met
de zo vertrouwde zaterdagse ontmoeting. De ontmoeting voor de immer
enthousiaste groep die erop vertrouwt dat het een ruim één uur
durende sport- en spelaanbod krijgt aangeboden.
Houdt
het ook eens op? Of zorgen we uit eigen gelederen voor vernieuwing
van rentmeesterschap, zeg maar bestuur, of leiding in de meest ruime
zin van het woord? Zijn er onder ons die zich geroepen voelen
eertijds het stokje over te nemen?
Het
is zomaar een overpeinzing van wat eens aan de orde komt. Denk je
eens met mij mee?
Wim.
