Een nieuw jaar.

Bijzonder? Och wat zal ik zeggen een jaar als alle andere jaren.

Tweeduizend dertien klinkt als héél veel. Maar niemand weet hoeveel jaren er hier al voor zijn gegaan.Wat heeft het nieuwe jaar voor ons in petto? Het getal tweeduizend klinkt ver weg, met dertien ben ik niet zo gelukkig. Je ziet mijn bijgeloof steekt de kop op. In de achterliggende tweeduizend jaar en nog wat meer is er heel wat gebeurd. In ieder geval was er een Griekse soldaat Pheidippides die in het jaar 490 voor Chr. ruim tweeënveertig kilometer in een snelle tijd aflegde om zijn makkers, de Atheners, te berichten over een glorieuse overwinning op de numeriek veel sterkere Perzen. Toen hij buiten adem zijn verhaal, "Verheug u, wij hebben gewonnen" had afgestoken viel ie dood neer.

 

Nu denk ik wel eens; de man had al eerder geslachtofferd moeten worden, dan was veel lieden die hem vandaag de dag proberen te volgen veel leed bespaard gebleven. Mag hé, een beetje somberen aan het eind van het jaar.

Je hoeft toch niet zo nodig een marathon in je benen te hebben. De kaasboer zou zeggen ietsje meer mag dat? Ietsje minder mag ook zou mijn antwoord nu luiden! Zo is het toch? Je blijft meer heel en behoudt het plezier in het hardlopen met ietsje minder bij het ouder worden.

Vroeger je weet wel, tien- twintig jaar geleden liep je de sterren van de hemel had weinig oog voor je omgeving. Vandaag is dat wat anders. Om heel te blijven neem je wat gas terug en heb je wat meer oog voor de omgeving, ziet moois dat anders aan het oog voorbij zou gaan.

Waar wil ik met mijn praatje heen?  Ergens aan een eikenboom (zie foto) in het Spanderswoud is ooit in de grijze oudheid een stalen bordje bevestigd. 

 

Het bijzondere van dat bordje of van de eikenboom is dat dat bordje langzamerhand wordt opgevreten door die boom. Ooit was het de bedoeling dat het opschrift op het bordje ergens heen verwees. Vandaag de dag verwijst het bordje naar ja wie het weet mag het zeggen. Telkens als ik er langs kom begin ik te prevelen, "waar wil je me nu naar toe leiden?" Het antwoord blijft achterwege en is onbestemd maar nu, plotsklaps weet ik het. Het bordje leidt mij naar tweeduizend dertien en het is alsof het wil zeggen "we zien elkaar het volgend jaar toch weer?"

Bij gezondheid en blij gemoed loop ik dan het bos weer in en laat mijn oog zoeken naar omhoog naar mijn richtingwijzer die zegt "ga door" je kan het nog steeds. 

 

Het geldt ook voor onze trimgroep. We worden wat ouder, sommigen is het niet aan te zien bij anderen is het merkbaar, even lachen makkers! Maar de boodschap die ik wil meegeven is, blijf ook het komende jaar in beweging het komt je algemeen welzijn ten goede. Zaterdags wordt je de richting aangegeven die je mag gaan.

Ik wens allen een gezond en beweeglijk tweeduizend dertien toe.

Wim.

Respect

Geen voetbal zonder respect, wij voetballen/bewegen/dollen, al jaren zonder scheidsrechter!!! Hoe doen jullie dat is dan de vraag die opkomt??? Heel gewoon omdat we niet gebonden en vrij willen zijn van zinloze regelgeving, maar bovenal omdat we plezier willen hebben, dat ga je toch niet bederven.

Sporten zonder regels lijkt onbestaanbaar, toch het bestaat, al bijna 40 jaar bij de trimgroep Zuid in Hilversum.

Je moet er wel vroeg op uit, elke zaterdagmorgen om 09.00 uur verzamelen zich een stel enthousiastelingen op het plein van de Savorin Lohmansschool in Hilversum Zuid, een uurtje in de naaste omgeving buiten sporten, waaronder deze schrijver na een langdurige afwezigheid. Wat zou er allemaal verandert zijn? Alsof je nooit weg bent geweest en de tijd heeft stil gestaan. Groepsgenoten variërend in de leeftijd van 7 tot dik in de 70 jaar.

Nieuwelingen komen alsof ze in een warm bad zijn beland, voelen de sfeer aan als vanzelfsprekend. Tienballen op een pleintje achter een bedrijventerrein, even verderop nabij de hoge kapittelflat allerlei oefeningen, de flatbewoners vormen ons publiek, evenals voorbij gaande winkelaars al dan niet meewarrig kijken naar zoveel activiteit in de vroege ochtend. Onze begeleider Wim zorgt met pijn in zijn rug voor enige sturing voor zover dit wordt uitgevoerd. Bewegen naar mogelijkheden, een ieder op zijn eigen wijze.

Over respect gesproken, Wim Fecken geeft al dan niet met pijn het goede voorbeeld, dat is toch niet ouderwets, een goed voorbeeld doet goed volgen, dat laatste doen we, we hebben zelfs een 7 jarig jochie met zijn sportieve moeder in ons midden. Wat opviel was dat zelfs bij het oversteken van twee drukke doorgaande wegen automobilisten stopten voor een vrije doorgang, over respect gesproken.

Gelukkig is het er wel, je zou je zorgen maken, kunnen wij ook niet meer ontspannen bewegen, maar daar is geen sprake van, hardlopend belanden we achter de Kapittelflat bij een basketbalveldje. Uiteraard wordt ook hier de strijd aan gebonden tegen en met elkaar, een partijtje basketbal, althans wat er op moet gelijken, het resultaat staat niet voorop, dan wel de gezelligheid.

Een zere vinger, pink of duim is niet uit te sluiten als je de harde basketbal niet goed vangt, dat overkwam Anna, zij verbeet haar pijn onder de hoede van Wim terwijl wij door speelden. Zo'n uurtje is zo om, ieder zijns weegs richting Savorin Lohmanplein voor het traditionele voetbalpartijtje met alle respect voor allemaal.

En dan tot besluit koffie om nog even na te praten over van alles en nog wat. Een aantal deelnemers die ooit tot de harde kern behoorden heb ik gemist door mijn afwezigheid. Wellicht afgehaakt door blessures of om andere redenen niet meer in de gelegenheid zijn.

Dat bracht mij aan het denken om ze terug te halen of binnenboord te houden door twee mountainbikes ter beschikking te stellen, zodat zij, zoals nu ook al gebeurt met een gewone fiets toch kunnen blijven deelnemen aan activiteiten die wel kunnen.

Wellicht een mogelijkheid eens over te filosoferen, zo'n leuke groep laat je toch niet alleen maar lopen, want we hebben immers voldoende denkers en doeners in ons midden.

Het was me weer een waar genoegen mij onder jullie te mogen bevinden, Hubert haalde me weer terug uit de droom van andere activiteiten, ik was de toegevoegde waarde even kwijt. Passend in deze tijd van zinnen verzetten en opnieuw beginnen wens ik jullie allen prettige feestdagen toe en een voorspoedig bewegend jaar.

Hartelijke groeten,

Gelmer.

't Kan verkeren.

Zo tegen december bekruipt mij altijd een vreemd gevoel. Hebben jullie dat ook? Is dat omdat het voorspelbare er aan zit te komen. Het voorspelbare dat je maar het liefst voor je uit schuift. Iets waarvan je tot voor kort dacht het komt en het gaat? Is het soms de verjaardag van de "Goedheiligman" of is het het naderende "Kerstgebeuren" of het verscheiden van het oude jaar? Er staat zoveel te gebeuren in zo'n korte spanne tijds.

Ruim van te voren een soort planning of in ieder geval een idee in je hoofd gehaald. Dit moet nog gebeuren en dat ook nog. Ik wil het af hebben voor..., ja... en dan slaat het noodlot toe. Nou ja, misschien is dat wat te zwaar aangezet, maar laat ik het een lichamelijk ongemak noemen. Het maakt dat wat je nog voornemens was te doen voor het scheiden van het vertrouwde oude jaar misschien niet gehaald wordt. Over het oude jaar heen getild moet worden naar het nieuwe, om het maar eens netjes te zeggen. Is dat dan erg zul je je afvragen? Nou een beetje wel. Heb geen verplichting naar een werkgever of het moet mezelf zijn, maar toch? Ergens knaagt het, wringt er iets. Om een draai te geven aan mijn pijnlijk lichamelijk lijden moet ik misschien de Sint wel wat mededogen vragen. Het trimmen was de afgelopen weken niet wat het moest zijn. Pijnlijke rug en knieën deden me een pas op de plaats maken. 

 

De groengordels om de voetbalvelden waar ik me zo graag op bot vier zijn ook nog niet geheel van al wat er niet hoort ontdaan? Dat het archivale onderzoekswerk veel meer tijd van mij vergt dan ik had gehoopt? 

 

Ach het komt allemaal wel in orde "komt tijd komt raad" is een al oude wijsheid en daar houd ik me maar aan vast. 

 

Eigenlijk wilde ik het hierbij laten maar tot mijn niet geringe verbazing zag ik dat er weer een leuke bijdrage op de site staat. Eén van de vaste columnisten, je kent hem wel, schrijft daar wat onwaarheden die ik toch even wil corrigeren. 

 

Ja het is me d'r eentje die columnist met zijn makkelijke pen. De niet goed uitgeslapen medeschrijver met zijn gedateerde buienradar wil ik toch wel even op zijn nummer zetten. Want op mijn Kortenhoefse buienradar geraadpleegd om 7.55 uur des zaterdagmorgen 1 december gaf aan dat het tot tien uur droog zou blijven op een spatje na. Daarna zou en mocht het van mij ook pijpenstelen gaan regenen. Volgens de gedateerde buienradar van onze zeer gewaardeerde trimmaat die hij, valselijk als bijlage, plaatste bij zijn stukje zou het pas vanaf na tien uur gaan regenen in onze contreien.

Ja en dan was hij de man die de meute ophitste om maar binnen te blijven.

Zeg nou zelf, ongehoord toch? Kijk dat is nou precies de uitgelezen trimmer die je in een glazen huisje moet plaatsen. Zuinig zijn op zo'n iemand! Of is dat hier niet zo op zijn plaats en is dat glazen huisje bedoeld om niet nat te gaan! Verder op in zijn smeuïg stukje maakte hij het helemaal bont want toen meende dé sportieveling het te moeten wagen om de binnenoefeningen als zwaar te beschouwen. Terwijl ik juist een mix van statische en dynamische oefeningetjes aan het programma had toegevoegd. Ja en dat een al wat oudere trimmaat zich soms even aan een bank moest vasthouden om niet in katzwijm te geraken zal ik hem niet euvel duiden. Want daar heeft hij wel meer last van.

Och verder heb ik me deze ochtend wel vermaakt en hopelijk de groep ook. Oh ja, niemand een hersenschudding opgelopen? En is de bloeding weer onder controle. Dan zien we elkaar hopelijk de volgende week weer.

Jullie echte columnist.

Wim.

Buienradar, Briefjes, Ballen, Blessures, en Bloemen

Het was weer een gedenkwaardige ochtend. Het bleek dat de leiding (in de persoon van Wim F.) kennelijk een heel andere Buienradar raadpleegt dan de rest van de club. Het regende, maar toch was hij van plan naar buiten te gaan. Pas toen we enkele meegenomen zaalschoenen onder zijn neus hadden gehouden, enkele leden gedreigd hadden om weer naar huis te gaan, en Anna riep dat ze WEL van suiker was, bezweek hij voor de druk.

Inmiddels had Piet geroepen dat Wim het abonnement op Runners World maar moest opzeggen, want er stonden allerlei oefeningen in met medizinballen. Wim keek verstoord op, want hij was net bezig zijn briefjes uit 2003 met gemene oefeningen te raadplegen. En dat hebben we geweten. Een zware workout volgde in de zaal. Zoals te doen gebruikelijk, sjoemelde Piet bij bepaalde oefeningen door zich aan een bank vast te houden, maar Wim greep in. Hij sleurde Piet aan zijn enkels naar het midden van de zaal, waar die alsnog de oefening correct moest uitvoeren.

 

Maar je kon toch wel merken dat de briefjes van Wim wat gedateerd zijn. Kijk hier maar eens hoe het tegenwoordig ook kan. Dat heet Insanity, en terecht. Of zouden we dat niet meer trekken?

 

Na de oefeningen werd het tijd voor wat leuks: handbal met een grote slappe bal. Technisch niet moeilijk, maar wel vermoeiend. Daarna basketbal, waarbij de eerste blessures vielen. De schedels van Gerard van W. en Feiko kwamen onzacht met elkaar in aanraking. Vervolgens sloeg Feiko's pink dubbel bij het vangen van de basketbal.

 

Nadat enige leden nog wat buiten rond gerend hadden, sloten we af met een potje (zaal)voetbal. Toen bleek Rob licht gewond te zijn; er zat bloed op zijn kleding. We zijn benieuwd of hij volgende week weer mag komen van het thuisfront.

 

Inmiddels was Jan M. aangekomen om te trakteren in verband met zijn verjaardag. Omdat hij niet meer actief is in de club, was hij nog niet op de hoogte van de recente uitbreidingen van het ledental, en al helemaal niet met het feit dat we nu een jeugdafdeling hebben. Zijn koeken waren voortreffelijk; zodanig zelfs dat niemand klaagde over de oude koffie: die was door een bedieningsfout al om 9:00 uur klaar.

 

Tijdens het koffiedrinken bedankte Gerard van O. nog voor de bos bloemen die hij onlangs had ontvangen naar aanleiding van zijn recente operatie, waarvan hij nu goed herstellende is. Hij vertelde dat de bloemen na anderhalve week er nog steeds mooi bijstonden. We vertelden hem toen maar dat het hier kunstbloemen betrof, die hij na 14 dagen weer zou moeten inleveren, om te gebruiken voor toekomstige gelegenheden. Dan hoeft er alleen maar een andere kaartje aan. Bovendien krijgt hij, als beheerde van de kas van de club, vanzelf de rekening.

 

Eind goed, al goed.

Vandaag is er een nieuw start voor mij om twee redenen:

    1. Ik ben jarig en begin dus aan een nieuw jaar. 

    2. Ik kreeg een moedig en verhelderend telefoontje m.b.t. de website dat nu een Blog is geworden. 

Dat laatste is en was belangrijk voor mij omdat dat e.e.a. heeft rechtgezet en ik weer normaal kan communiceren met betreffende. Had dat ook gemist.
Dus een nieuwe winter een nieuw geluid.

Dat Blog is wèl een verandering en nog gratis ook.
Wat niet veranderd is is de animo ervoor.
Natuurlijk heb ik regelmatig gekeken, nieuwsgierig als ik ben.
Het geeft géén ander beeld dan wat ik gewend was met de website.
Dezelfde schrijvers, wat méér frekwent omdat er toch bladvulling moet komen.
Zelfs de foto's en diverse teksten zijn niet eens aangepast.
Zodoende werd het blog ongewild toch ook een deel van mij.
Maar genoeg hierover.

Leuk dat er nieuwe leden zijn bijgekomen, geeft weer wat vers bloed in die oude horde.
Ik wens ze veel trimplezier toe.

Zo, jullie dachten van mij af te zijn maar ik ben er weer  ( met alles van dien).

Groet,

Dook