Nog
even en we vieren het Paasfeest. Het einde van de lijdensweek. Heb
net de "Matthäus Passion" gezien en gehoord. Een prachtig
stuk werk van Bach. Voor mij een geliefd stuk muziek omdat het alles
in zich heeft omtrent het lijden van Christus en dat via muziek en
zang verwoordt. Het vergt ieder keer weer veel oefening voor de
solisten om de tekst onder de knie te krijgen en de toehoorder te
laten genieten van hun muzikale kwaliteiten. De dirigent leidt het
geheel tot een hoogtepunt van de eerste orde.
Pasen
wordt ook geassocieerd met nieuw leven. Nieuw leven in de stal maar
ook daarbuiten. In de tuin zouden de eerste lentebloeiers hun
kleurenpracht moeten tonen. Echter dit jaar is het anders, alles
lijkt nog verstild. Het weer nodigt nog niet uit om de tuin een
fleuriger aanzien te geven. Het is nog wachten en lijden in stilte.
Toch... als je goed om je heen ziet dan kan het niet lang meer duren
dat de lente in al zijn hevigheid losbarst. De vogels zijn er het
tastbaar bewijs van, zij zijn al druk in de weer met het maken van
een nest om daar het broedsel voor een nieuw leven in neer te leggen.
Zij leiden ontegenzeggelijk een nieuwe lente in!
Het
is einde maart en je zou willen dat het stramme lichaam zich wat
soepeler opstelt. Echter de kou en meer dan frisse wind vormen een
belemmering van je welste. Het lichaam geeft vooralsnog niet thuis en
wacht tot betere tijden. Je zou zo graag een stapje sneller willen
lopen. Je wil je niet neerleggen bij de onvermijdelijke veroudering.
In stilte lijd je een beetje. Je wil zo graag de regie houden, zo
graag baas blijven over het lichaam. Mag ik het ook anders zeggen?
Het lichaam met je geest blijven leiden. 'Hoop doet leven', een
oeroud gezegde. Laat ik afwachten op betere tijden, op warmer weer.
Misschien geleidt het me naar een betere prestatie.
Maar
eerst maar eens de Pasen aan me voorbij laten gaan.
Fijne
dagen.
Wim.
