Een nieuw jaar.

Bijzonder? Och wat zal ik zeggen een jaar als alle andere jaren.

Tweeduizend dertien klinkt als héél veel. Maar niemand weet hoeveel jaren er hier al voor zijn gegaan.Wat heeft het nieuwe jaar voor ons in petto? Het getal tweeduizend klinkt ver weg, met dertien ben ik niet zo gelukkig. Je ziet mijn bijgeloof steekt de kop op. In de achterliggende tweeduizend jaar en nog wat meer is er heel wat gebeurd. In ieder geval was er een Griekse soldaat Pheidippides die in het jaar 490 voor Chr. ruim tweeënveertig kilometer in een snelle tijd aflegde om zijn makkers, de Atheners, te berichten over een glorieuse overwinning op de numeriek veel sterkere Perzen. Toen hij buiten adem zijn verhaal, "Verheug u, wij hebben gewonnen" had afgestoken viel ie dood neer.

 

Nu denk ik wel eens; de man had al eerder geslachtofferd moeten worden, dan was veel lieden die hem vandaag de dag proberen te volgen veel leed bespaard gebleven. Mag hé, een beetje somberen aan het eind van het jaar.

Je hoeft toch niet zo nodig een marathon in je benen te hebben. De kaasboer zou zeggen ietsje meer mag dat? Ietsje minder mag ook zou mijn antwoord nu luiden! Zo is het toch? Je blijft meer heel en behoudt het plezier in het hardlopen met ietsje minder bij het ouder worden.

Vroeger je weet wel, tien- twintig jaar geleden liep je de sterren van de hemel had weinig oog voor je omgeving. Vandaag is dat wat anders. Om heel te blijven neem je wat gas terug en heb je wat meer oog voor de omgeving, ziet moois dat anders aan het oog voorbij zou gaan.

Waar wil ik met mijn praatje heen?  Ergens aan een eikenboom (zie foto) in het Spanderswoud is ooit in de grijze oudheid een stalen bordje bevestigd. 

 

Het bijzondere van dat bordje of van de eikenboom is dat dat bordje langzamerhand wordt opgevreten door die boom. Ooit was het de bedoeling dat het opschrift op het bordje ergens heen verwees. Vandaag de dag verwijst het bordje naar ja wie het weet mag het zeggen. Telkens als ik er langs kom begin ik te prevelen, "waar wil je me nu naar toe leiden?" Het antwoord blijft achterwege en is onbestemd maar nu, plotsklaps weet ik het. Het bordje leidt mij naar tweeduizend dertien en het is alsof het wil zeggen "we zien elkaar het volgend jaar toch weer?"

Bij gezondheid en blij gemoed loop ik dan het bos weer in en laat mijn oog zoeken naar omhoog naar mijn richtingwijzer die zegt "ga door" je kan het nog steeds. 

 

Het geldt ook voor onze trimgroep. We worden wat ouder, sommigen is het niet aan te zien bij anderen is het merkbaar, even lachen makkers! Maar de boodschap die ik wil meegeven is, blijf ook het komende jaar in beweging het komt je algemeen welzijn ten goede. Zaterdags wordt je de richting aangegeven die je mag gaan.

Ik wens allen een gezond en beweeglijk tweeduizend dertien toe.

Wim.

Respect

Geen voetbal zonder respect, wij voetballen/bewegen/dollen, al jaren zonder scheidsrechter!!! Hoe doen jullie dat is dan de vraag die opkomt??? Heel gewoon omdat we niet gebonden en vrij willen zijn van zinloze regelgeving, maar bovenal omdat we plezier willen hebben, dat ga je toch niet bederven.

Sporten zonder regels lijkt onbestaanbaar, toch het bestaat, al bijna 40 jaar bij de trimgroep Zuid in Hilversum.

Je moet er wel vroeg op uit, elke zaterdagmorgen om 09.00 uur verzamelen zich een stel enthousiastelingen op het plein van de Savorin Lohmansschool in Hilversum Zuid, een uurtje in de naaste omgeving buiten sporten, waaronder deze schrijver na een langdurige afwezigheid. Wat zou er allemaal verandert zijn? Alsof je nooit weg bent geweest en de tijd heeft stil gestaan. Groepsgenoten variërend in de leeftijd van 7 tot dik in de 70 jaar.

Nieuwelingen komen alsof ze in een warm bad zijn beland, voelen de sfeer aan als vanzelfsprekend. Tienballen op een pleintje achter een bedrijventerrein, even verderop nabij de hoge kapittelflat allerlei oefeningen, de flatbewoners vormen ons publiek, evenals voorbij gaande winkelaars al dan niet meewarrig kijken naar zoveel activiteit in de vroege ochtend. Onze begeleider Wim zorgt met pijn in zijn rug voor enige sturing voor zover dit wordt uitgevoerd. Bewegen naar mogelijkheden, een ieder op zijn eigen wijze.

Over respect gesproken, Wim Fecken geeft al dan niet met pijn het goede voorbeeld, dat is toch niet ouderwets, een goed voorbeeld doet goed volgen, dat laatste doen we, we hebben zelfs een 7 jarig jochie met zijn sportieve moeder in ons midden. Wat opviel was dat zelfs bij het oversteken van twee drukke doorgaande wegen automobilisten stopten voor een vrije doorgang, over respect gesproken.

Gelukkig is het er wel, je zou je zorgen maken, kunnen wij ook niet meer ontspannen bewegen, maar daar is geen sprake van, hardlopend belanden we achter de Kapittelflat bij een basketbalveldje. Uiteraard wordt ook hier de strijd aan gebonden tegen en met elkaar, een partijtje basketbal, althans wat er op moet gelijken, het resultaat staat niet voorop, dan wel de gezelligheid.

Een zere vinger, pink of duim is niet uit te sluiten als je de harde basketbal niet goed vangt, dat overkwam Anna, zij verbeet haar pijn onder de hoede van Wim terwijl wij door speelden. Zo'n uurtje is zo om, ieder zijns weegs richting Savorin Lohmanplein voor het traditionele voetbalpartijtje met alle respect voor allemaal.

En dan tot besluit koffie om nog even na te praten over van alles en nog wat. Een aantal deelnemers die ooit tot de harde kern behoorden heb ik gemist door mijn afwezigheid. Wellicht afgehaakt door blessures of om andere redenen niet meer in de gelegenheid zijn.

Dat bracht mij aan het denken om ze terug te halen of binnenboord te houden door twee mountainbikes ter beschikking te stellen, zodat zij, zoals nu ook al gebeurt met een gewone fiets toch kunnen blijven deelnemen aan activiteiten die wel kunnen.

Wellicht een mogelijkheid eens over te filosoferen, zo'n leuke groep laat je toch niet alleen maar lopen, want we hebben immers voldoende denkers en doeners in ons midden.

Het was me weer een waar genoegen mij onder jullie te mogen bevinden, Hubert haalde me weer terug uit de droom van andere activiteiten, ik was de toegevoegde waarde even kwijt. Passend in deze tijd van zinnen verzetten en opnieuw beginnen wens ik jullie allen prettige feestdagen toe en een voorspoedig bewegend jaar.

Hartelijke groeten,

Gelmer.

't Kan verkeren.

Zo tegen december bekruipt mij altijd een vreemd gevoel. Hebben jullie dat ook? Is dat omdat het voorspelbare er aan zit te komen. Het voorspelbare dat je maar het liefst voor je uit schuift. Iets waarvan je tot voor kort dacht het komt en het gaat? Is het soms de verjaardag van de "Goedheiligman" of is het het naderende "Kerstgebeuren" of het verscheiden van het oude jaar? Er staat zoveel te gebeuren in zo'n korte spanne tijds.

Ruim van te voren een soort planning of in ieder geval een idee in je hoofd gehaald. Dit moet nog gebeuren en dat ook nog. Ik wil het af hebben voor..., ja... en dan slaat het noodlot toe. Nou ja, misschien is dat wat te zwaar aangezet, maar laat ik het een lichamelijk ongemak noemen. Het maakt dat wat je nog voornemens was te doen voor het scheiden van het vertrouwde oude jaar misschien niet gehaald wordt. Over het oude jaar heen getild moet worden naar het nieuwe, om het maar eens netjes te zeggen. Is dat dan erg zul je je afvragen? Nou een beetje wel. Heb geen verplichting naar een werkgever of het moet mezelf zijn, maar toch? Ergens knaagt het, wringt er iets. Om een draai te geven aan mijn pijnlijk lichamelijk lijden moet ik misschien de Sint wel wat mededogen vragen. Het trimmen was de afgelopen weken niet wat het moest zijn. Pijnlijke rug en knieën deden me een pas op de plaats maken. 

 

De groengordels om de voetbalvelden waar ik me zo graag op bot vier zijn ook nog niet geheel van al wat er niet hoort ontdaan? Dat het archivale onderzoekswerk veel meer tijd van mij vergt dan ik had gehoopt? 

 

Ach het komt allemaal wel in orde "komt tijd komt raad" is een al oude wijsheid en daar houd ik me maar aan vast. 

 

Eigenlijk wilde ik het hierbij laten maar tot mijn niet geringe verbazing zag ik dat er weer een leuke bijdrage op de site staat. Eén van de vaste columnisten, je kent hem wel, schrijft daar wat onwaarheden die ik toch even wil corrigeren. 

 

Ja het is me d'r eentje die columnist met zijn makkelijke pen. De niet goed uitgeslapen medeschrijver met zijn gedateerde buienradar wil ik toch wel even op zijn nummer zetten. Want op mijn Kortenhoefse buienradar geraadpleegd om 7.55 uur des zaterdagmorgen 1 december gaf aan dat het tot tien uur droog zou blijven op een spatje na. Daarna zou en mocht het van mij ook pijpenstelen gaan regenen. Volgens de gedateerde buienradar van onze zeer gewaardeerde trimmaat die hij, valselijk als bijlage, plaatste bij zijn stukje zou het pas vanaf na tien uur gaan regenen in onze contreien.

Ja en dan was hij de man die de meute ophitste om maar binnen te blijven.

Zeg nou zelf, ongehoord toch? Kijk dat is nou precies de uitgelezen trimmer die je in een glazen huisje moet plaatsen. Zuinig zijn op zo'n iemand! Of is dat hier niet zo op zijn plaats en is dat glazen huisje bedoeld om niet nat te gaan! Verder op in zijn smeuïg stukje maakte hij het helemaal bont want toen meende dé sportieveling het te moeten wagen om de binnenoefeningen als zwaar te beschouwen. Terwijl ik juist een mix van statische en dynamische oefeningetjes aan het programma had toegevoegd. Ja en dat een al wat oudere trimmaat zich soms even aan een bank moest vasthouden om niet in katzwijm te geraken zal ik hem niet euvel duiden. Want daar heeft hij wel meer last van.

Och verder heb ik me deze ochtend wel vermaakt en hopelijk de groep ook. Oh ja, niemand een hersenschudding opgelopen? En is de bloeding weer onder controle. Dan zien we elkaar hopelijk de volgende week weer.

Jullie echte columnist.

Wim.

Buienradar, Briefjes, Ballen, Blessures, en Bloemen

Het was weer een gedenkwaardige ochtend. Het bleek dat de leiding (in de persoon van Wim F.) kennelijk een heel andere Buienradar raadpleegt dan de rest van de club. Het regende, maar toch was hij van plan naar buiten te gaan. Pas toen we enkele meegenomen zaalschoenen onder zijn neus hadden gehouden, enkele leden gedreigd hadden om weer naar huis te gaan, en Anna riep dat ze WEL van suiker was, bezweek hij voor de druk.

Inmiddels had Piet geroepen dat Wim het abonnement op Runners World maar moest opzeggen, want er stonden allerlei oefeningen in met medizinballen. Wim keek verstoord op, want hij was net bezig zijn briefjes uit 2003 met gemene oefeningen te raadplegen. En dat hebben we geweten. Een zware workout volgde in de zaal. Zoals te doen gebruikelijk, sjoemelde Piet bij bepaalde oefeningen door zich aan een bank vast te houden, maar Wim greep in. Hij sleurde Piet aan zijn enkels naar het midden van de zaal, waar die alsnog de oefening correct moest uitvoeren.

 

Maar je kon toch wel merken dat de briefjes van Wim wat gedateerd zijn. Kijk hier maar eens hoe het tegenwoordig ook kan. Dat heet Insanity, en terecht. Of zouden we dat niet meer trekken?

 

Na de oefeningen werd het tijd voor wat leuks: handbal met een grote slappe bal. Technisch niet moeilijk, maar wel vermoeiend. Daarna basketbal, waarbij de eerste blessures vielen. De schedels van Gerard van W. en Feiko kwamen onzacht met elkaar in aanraking. Vervolgens sloeg Feiko's pink dubbel bij het vangen van de basketbal.

 

Nadat enige leden nog wat buiten rond gerend hadden, sloten we af met een potje (zaal)voetbal. Toen bleek Rob licht gewond te zijn; er zat bloed op zijn kleding. We zijn benieuwd of hij volgende week weer mag komen van het thuisfront.

 

Inmiddels was Jan M. aangekomen om te trakteren in verband met zijn verjaardag. Omdat hij niet meer actief is in de club, was hij nog niet op de hoogte van de recente uitbreidingen van het ledental, en al helemaal niet met het feit dat we nu een jeugdafdeling hebben. Zijn koeken waren voortreffelijk; zodanig zelfs dat niemand klaagde over de oude koffie: die was door een bedieningsfout al om 9:00 uur klaar.

 

Tijdens het koffiedrinken bedankte Gerard van O. nog voor de bos bloemen die hij onlangs had ontvangen naar aanleiding van zijn recente operatie, waarvan hij nu goed herstellende is. Hij vertelde dat de bloemen na anderhalve week er nog steeds mooi bijstonden. We vertelden hem toen maar dat het hier kunstbloemen betrof, die hij na 14 dagen weer zou moeten inleveren, om te gebruiken voor toekomstige gelegenheden. Dan hoeft er alleen maar een andere kaartje aan. Bovendien krijgt hij, als beheerde van de kas van de club, vanzelf de rekening.

 

Eind goed, al goed.

Vandaag is er een nieuw start voor mij om twee redenen:

    1. Ik ben jarig en begin dus aan een nieuw jaar. 

    2. Ik kreeg een moedig en verhelderend telefoontje m.b.t. de website dat nu een Blog is geworden. 

Dat laatste is en was belangrijk voor mij omdat dat e.e.a. heeft rechtgezet en ik weer normaal kan communiceren met betreffende. Had dat ook gemist.
Dus een nieuwe winter een nieuw geluid.

Dat Blog is wèl een verandering en nog gratis ook.
Wat niet veranderd is is de animo ervoor.
Natuurlijk heb ik regelmatig gekeken, nieuwsgierig als ik ben.
Het geeft géén ander beeld dan wat ik gewend was met de website.
Dezelfde schrijvers, wat méér frekwent omdat er toch bladvulling moet komen.
Zelfs de foto's en diverse teksten zijn niet eens aangepast.
Zodoende werd het blog ongewild toch ook een deel van mij.
Maar genoeg hierover.

Leuk dat er nieuwe leden zijn bijgekomen, geeft weer wat vers bloed in die oude horde.
Ik wens ze veel trimplezier toe.

Zo, jullie dachten van mij af te zijn maar ik ben er weer  ( met alles van dien).

Groet,

Dook

Rondje Kerkelanden

Deze zaterdag was er redelijke opkomst, ook de twee leden uit Naarden waren weer present. Doch tot aller verbazing was een van de leiders (de veger) afwezig.

Er was door Yme deze keer een geheel ander parcours uitgezet: dwars door Kerkelanden heen. Eerst moesten we ons, natuurlijk bij Jan achter, ons kunnen tonen aan de openbare weg (zou Jan zich nog laten overhalen om mee te doen?), helaas Jan bleek niets gezien te hebben.

Daarna gingen we basketballen op het nieuwe veld bij de scholen.
Dat ging er deze keer heftig en tegelijk ingetogen aan toe. Heftig doordat een dame en haar zoontje de rest swift op de hielen zaten. Ingetogen doordat de heren, om dezelfde redenen, tegelijk flink de "vrije handjes" moesten intomen.

Daarna gingen we naar het veld aan de Raaweg om te handballen. Om vervolgens naar het thuishonk terug te keren voor het vaste voetbal kwartiertje. Wederom tot ieders verbazing was de afwezige leider inmiddels wél op komen dagen en had hij het plein weer iets verder schoongeveegd. Hulde aan Wim, wat een inzet.

Aan het eind bleek dat zelfs ik, bij deze lagere temperaturen, een natte nek had verkregen 8-))

Hubert.

Terecht Loosdrecht

Is het jou ook al opgevallen dat al wat uit Loosdrecht komt van het vrouwelijk geslacht is? Nee, in dat prachtige oord is er geen heer die zich laat verleiden ook eens de stoute trimschoenen aan te trekken en de zaterdagse groep met een bezoek te vereren. Uitgezonderd dan onze Henk die al weer heel wat jaren meeloopt. Mochten we verleden week, na een eerdere vluchtige ontmoeting op ons woensdagochtendloopje, ene Anna begroeten. Vandaag was tot grote vreugde ook onze Ali weer van de partij. Leuk dat zij beiden, ons terecht, konden vinden. Gek eigenlijk dat we eerder, en dan spreek ik al weer van enkele jaren geleden, ook twee dames uit het Loosdrechtse in ons midden konden begroeten. Helaas haakten zij om verschillende redenen af. En dat lag niet aan de geboden oefenstof of aan de groep. Nee dat was niet aan de orde. Het was een terechte keus. Je weet wel kindertjes thuis die nog zorg nodig hebben enz. Inmiddels is mij wel gebleken dat onze Loosdrechtse dames van wanten weten. Zijn beslist niet voor een kleintje vervaard. Gaan als dat zo uitkomt er vol tegen aan. Dat was in het verleden zo en ervaar ik ook nu weer. Het is als het bekende Loosdrechtse porselein van dominee De Moll.

 Fijn van vorm en vooral kleurrijk waar het rood de boventoon van voert. Maar breukvast! Ja Dominee De Moll wist wel hoe hij zijn praktische zaakjes moest aanpakken. Jammer alleen dat hij financieel het hoofd niet boven het Loosdrechtse water kon houden en de zaak alsnog op de fles ging.

 Laten we hopen dat het met onze aanwas ook niet deze kant opgaat maar dat we nog lang plezier mogen hebben van de dames Ali en Anna. 

 

En èh, hoe gaat het met de twee andere afwezigen? Nu al voor de tweede keer miste ik onze mannen uit Naarden. Blessures of andere bezigheden of zorgen? Graag zie ik jullie weer snel terug op de zaterdag.

Wim.

Een gedenkwaardige ochtend ...

Het is elke keer weer verrassend wat er allemaal gebeurt op zo'n ochtend trimmen. Ik zal er een paar uitlichten. En nee, ik zal het niet hebben over Willem F., die zich het stukje van vorige week aantrok, en weer brekerzand ging vegen - waartoe de zorgplicht allemaal kan leiden! Ook niet over het schitterende weer en de hoge opkomst. Er zijn een paar andere zaken die die aandacht vragen.

Oprichting jeugdafdeling?

Anna had haar zoontje Stan van zeven jaar meegenomen. Stan ging niet mee hardlopen, maar fietste gezellig mee. Maar de oefeningen voerde hij enthousiast uit, zelfs die met de fietsbanden. Hij kwam echter helemaal los bij de diverse wedstrijden. Zoals bijvoorbeeld bij het spelletje burgbal op het veldje bij de begraafplaats. Ook psychologische beinvloeding van de tegenpartij is hem niet vreemd. Terug bij school beweerde hij dat hij niet kon voetballen. Eerst geloofden we dat nog, maar al gauw kwamen we erachter dat dat flauwekul was. Razendsnel bewoog hij zich door de kluwen oudere en stramme heren, en wist regelmatig de juiste speler te vinden.
Nu is het zo dat we (nog) geen aparte jeugdtrainer hebben, zodat hij voorlopig nog met de senioren mee moet trainen.

Nieuwe voetbal?

Bij het inspelen voorafgaand aan de feitelijke training had Henk H. het voor elkaar: met een sierlijke boog werd de bal op het dak van de gymzaal getrapt. Omdat we niet bij de ladders in het afgesloten deel van de school kunnen komen, heeft hij nu de keuze uit twee mogelijkheden: of hij brengt volgende week een ladder van zo'n tien meter mee, of hij schaft een nieuwe bal voor de club aan. De voorkeur gaat natuurlijk naar de laatste mogelijkheid uit, want de oude bal is zo langzamerhand wel erg sleets geworden.


Eigen doelpunt!

Maar nog was het leed voor de familie H. niet voorbij. Bij het partijtje voetbal was het regelmatig een flink gedrang voor het doel van de niet-lintjes. Oorzaak: een hoge opkomst, waardoor beide teams een flinke bezetting hadden, maar ook dat Anna en Stan in het team van de lintjes zaten. Door het snelle spel van deze twee konden de lintjes aanval op aanval opzetten. En zo kon het gebeuren dat bij een van die schermutselingen Piet H. de bal in eigen doel wist te werken.

Brekerzand en overige zaken ...

Willem F. heeft kennelijk zijn roeping gemist. Daarom ging hij vanochtend ijverig met een bezem het schoolplein ontdoen van het overtollige brekerzand dat daar al tijden lag. Hij deed dat om eventuele verwondingen te voorkomen. Dat leek erg zorgzaam, maar hij veegde maar de helft van het plein, zodat later bij het spelletje korfbal en daarna voetbal het team-zonder-lintjes voordeel had. Niet moeilijk te raden welk team uiteindelijk met een paar klinkende overwinningen naar huis ging.

 

De andere Willem was nog vol van zijn laatste aankoop: een fraaie Honda Gold Wing. We begrepen dat hij hem al aan de hele buurt heeft laten zien. Fraai hoor!

 

Ons nieuwe lid Rob had zich niet laten afschrikken door de ervaringen van de vorige week: hij was er weer.

 

En er was nog een nieuw lid - althans we hopen dat ze blijft komen: Anna. Met enige verbijstering zagen we hoe ze zich watervlug tussen de oude knarren bewoog, en regelmatig de bal afpakte. Dat belooft nog wat!

 





Slogan?

Kijk, zo jaag je eventuele nieuwe leden weg! Tenminste als je de slogan "alles kan, alles moet" gebruikt. Zullen we dat maar veranderen in "alles kan, niets moet"?

Welkom

Om welke richting gaat het nu weer? Met een welkom kun je vele kanten op. Denk maar eens aan een bezoek aan een andere gemeente dan je eigen verblijfplaats. Grote borden staan veelal aan de rand van een dorp of stad en heten je als bezoeker van harte welkom. Minder fraai is dat je gelijktijdig op het zelfde bord wereldkundig gemaakt wordt van fout parkeren met alle nare gevolgen van dien. Ga je je landsgrens over dan word je welkom geheten en gelijktijdig wordt de maximum snelheid aangegeven. Mocht je per ongeluk te snel rijden dan kan het zomaar gebeuren dat je aan de kant van de weg wordt gedirigeerd en is het diep in de buidel tasten. Jouw welkom in den vreemde. Welkom!

Ja leuker is een welkom als je een gast mag rondleiden en hem of haar kunt vertellen over het speciale van de omgeving of gebouwen in dorp en of stad. Het moet als een warme deken voelen voor een gast wanneer die zich op deze manier welkom voelt. Ik stel me voor dat het van meet af aan zoiets moet zijn als een geboorte. Een boreling wordt immers direct na de geboorte op het warme moederlijf gelegd. Instinctmatig voelt dat direct goed en vertrouwd. Het kleine mensenkind is welkom! Lang is er op gewacht en eindelijk is het dan zo ver. Die lijn kunnen we door trekken naar school. Spannend wordt uitgekeken naar de dag dat het kind voor het eerst over de drempel van de school stapt. Het een welkom is bereid door de klas, het mag plaats nemen tussen leeftijdsgenootjes. Zo is het leven van de mens één groot en spannend verhaal. Eens gaat de deur van een bedrijf voor hem open om maar eens een voorbeeld te noemen. Het blijft spannend wat er aangetroffen wordt. Hoe zijn de collega's, voel je je opgenomen als nieuwkomer? Bevalt het werk je? Het maakt het al een stuk gemakkelijker als je voelt dat het werk je “ligt”. 

 

Is het vreemd om te zeggen dat wanneer je als nieuwkomer bij onze trimgroep komt je toch "effe" om je heen kijkt. Waar gaat dit heen met die meute? Nou ik kan je zeggen, beste nieuwkomer, je zal je plaats snel hebben ingenomen en welkom thuis voelen in onze groep. De slogan is: "Alles kan, alles moet" maar...... tot op zekere hoogte. Gaat het been niet hoger, laat maar zitten. 

 

Kom je in gebukte stand niet met je hand en gestrekte benen aan de grond, er is nog steeds geen man overboord. Je zal er geen snee brood minder om hoeven te eten. Hoofdzaak is, heb plezier en voel je welkom. 

 

Wim.

Op leeftijd

Op leeftijd

Vandaag was het een mooie dag om te trimmen, droog, lekkere temperatuur en dat merkte je ook aan trimleider Willem. Hij ging voortvarend te werk, de ene oefening na de andere, lopen en verschillende spelletjes ! Fijn dat hij dit doet. Kan ook zijn dat zijn grote inzet deze morgen vooral te maken had met het nieuw aspirant lid Rob. Ook - op leeftijd- wil je jezelf nog steeds bewijzen, dat geldt overigens ook voor mezelf. (Of daar iemand op zit te wachten is maar de vraag, maar dat terzijde.) En inderdaad een aspirant lid, de publicitaire inzet heeft dan toch effect. En over de "Rob", hij deed leuk mee en had een natte nek na afloop en dat zijn toch de voorwaarden voor goed meedoen. Kan helaas niet van iedereen gezegd worden. Er waren weer een paar praters onder ons die de oefeningen vergaten, vanmorgen was dat m.n. Hubert onze yoga-goeroe. Geen natte nek. Daarentegen viel wel op hoe Piet vanmorgen zo goed meedeed, Willem hoefde hem geen enkele keer aan te sporen. Maar in ze'n hoofd, bleek later, dat de slechte wedstrijd van het Nederlands elftal nog doorwerkte. En na enkele maanden van afwezigheid was dan ook Willem weer aanwezig, waarom, geen idee. Zo bouw je toch geen conditie op en het komt de relatie met de groep ook niet ten goede. Waarschijnlijk om thuis of op ze'n werk (ja, hij werkt nog - voor ons) te vertellen dat hij trimt en scoort ! Ook voor hem geldt - op leeftijd - en dan gaat het presteren toch een andere dimensie krijgen. Ik kan er zo te horen mee omgaan. Verder vond ik het wel een gewillige g(t)roep zo vanmorgen. Oja, die Gerard vO die zo handtastelijk was bij het balsspel bij Feijko en die laatste was daar wel klaar mee. Ja, ouderen - op leeftijd - die trekje blijven er toch inzitten. (welke moet je zelf maar invullen)
Genoeg voor vandaag en verder een leuk en inspirerend weekend. Dat hoor je zo te zeggen.

 

GerardvW

Beste Henk,

Ik ben weer onder de indruk van je op-schrijf-kunst-je. Echt onderhoudend. Maar er sluipt dan ook weer een "mening" in die over het algemeen niet relevant blijkt te zijn. Zoals: de wegblijvers hadden ongelijk - hoezo? Weet jij wat voor leuke activiteiten de wegblijvers hadden. Blijf schrijven en HG.

GerardvW

Hockeysticks, fietsbanden en medizinballen

Het is altijd weer verbluffend om mee te maken hoe creatief onze trainers zijn. Vorige week ging Wim aan de slag met hockeysticks. Allerlei oefeningen waarbij de gewrichten kraakten. Daarna, bij het hardlopen op de hei, moesten we zelfs een soort mierentreintje vormen, waarbij we elkaar aan de hockeysticks voorttrokken. De wildtrimmers op de hei keken hun ogen uit.

Dan natuurlijk een potje hockey op een hobbelig grasveld. Iedereen kon zich weer fantastisch uitleven. Ik zal niet teveel in details treden, maar ik wil wel opmerken dat een een goede zaak is dat de bal tamelijk zacht is, en de sticks van buigzaam plastic met een zacht rubberen haak aan het eind.

Afgelopen zaterdag was Yme aan de beurt. Nu werden de fietsbanden te voorschijn gehaald. Daarmee moesten we elkaar op een leeg stukje weg voortsleuren, waarbij de voortgersleurde zich natuurlijk hevig verzette. Doodvermoeiend, en dus goed voor onze conditie.

Wat vroeger dan gebruikelijk gingen we terug naar de school. Eerst een potje korfbal, waarbij het maar goed was dat de korven op kleuterhoogte ingesteld waren. Zo kregen we nog af en toe een bal door de korf.

Het klapstuk van de oefeningen moest toen nog komen. Yme had de lang verloren gewaande medizinballen te voorschijn gehaald, en daar werden de nodige oefeningen mee gedaan. Uitstekend voor de schoudergewrichten en de armspieren. Dat moeten we beslist vaker doen (nietwaar Piet?)!

Daarna nog het afsluitende potje voetbal, wat een afgetekende overwinning opleverde.

Jammer dat er afgelopen zaterdag wat weinig deelnemers waren. De afwezigen hadden ongelijk.